Ik herinner me...

Ik herinner me Mientje, onze parkiet die altijd op de rand van mijn vaders bril ging zitten.

Ik herinner me Loebas, onze boxer op wie mijn broertje en ik altijd mochten ‘paardjerijden’. Zij bleef altijd lief en geduldig.

Ik herinner me de novemberstorm van ik geloof 1973. De spits van de kerktoren brak af en mijn broer kon zich nog net rechtstandig aan een lantaarnpaal vasthouden. We woonden tegenover de basisschool, maar konden die dag niet naar school.

Ik herinner me dat ik met mijn BFF van die tijd een dagboekje bijhield - we waren Kapitein 1 en Kapitein 2 - waarin we onze avonturen bijhielden: een plattegrond van het bos maken, een schat begraven, onze bosvondsten onder de microscoop van Kapitein 1 bekijken, en meer van dat soort spannende dingen.

Ik herinner me Valentina, een van mijn poppen. Ik heb haar nog steeds. Ik speelde eigenlijk nooit met poppen, vond die rollenspelletjes altijd maar een beetje raar, maar mooie kleertjes vond ik dan wél weer leuk. Tante Ellen, een vriendin van mijn moeder, haakte hippe kleertjes voor Valentina.

Schrijf of tik zo snel je kan. Zonder teveel na te denken. Het eerste wat in je opkomt. Maakt niet uit. Schrappen kan altijd nog. Ga door zo lang je wilt. Ga door tot je een boek vol hebt, zoals schrijver en kunstenaar Joe Brainard deed. I remember, uit 1970, werd een cultklassieker.

Op deze manier achter elkaar doorschrijven kan een goede hulp zijn om los te komen, los van de gedachte dat elke herinnering betekenisvol en belangrijk moet zijn. Dat hoeft niet of bepaal je later wel. Je kunt je focussen op een bepaalde periode in je leven of je laat je herinneringen kris kras door de tijd over elkaar heen buitelen. Heerlijk om te doen en je ziet later wel of en wat je ermee gaat doen.

Met dank aan Kathy Mathys, van wie ik bij Academie Dactylus een masterclass Autobiografisch schrijven volgde.